Εύχομαι σε όλους Καλά Χριστούγεννα και Χαρούμενες Γιορτές.
Όσα συνέβησαν και συμβαίνουν, μας επηρέασαν με πολλούς τρόπους.
Ας καθήσουμε τις μέρες αυτές με νηφαλιότητα, να αναλογιστούμε τα πράγματα, να σκεφτούμε τη στάση μας απέναντι σε αυτά, απέναντι στους άλλους, τη θέση μας μέσα στον κόσμο. Ας στοχαστούμε λίγο πάνω στις αλλαγές και σε αυτά που έρχονται και ας ονειρευτούμε λίγο...
Είμαστε όλοι συγκοινωνούντα δοχεία, συνυπεύθυνοι και αν το θελήσουμε - διαμορφωτές καταστάσεων.
Για αυτές τις γιορτές και από εδώ και στο εξής: περισσότερη απλότητα, λιγότερη κατανάλωση, αλληλεγγύη (να μια υπέροχη λέξη που επανήλθε), αγάπη και ουσιαστική επικοινωνία.
Χριστούγεννα είναι ρε παιδί μου, όμορφη γιορτή, ας τα ευχαριστηθούμε!!!
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
Οι κλώνοι της Μαρίας Αντουανέτας
Αύγουστος 2004. Τελετή έναρξης ολυμπιακών αγώνων. Αρχίζει το λυρικό αριστούργημα του Δημήτρη Παπαϊωάννου και ρίγη συγκίνησης με διαπερνούν. Υπερηφάνεια. Όχι για κάτι μακρινούς προγόνους σε ένα άπιαστο παρελθόν, αλλά για ένα αντικειμενικό, χειροπιαστό παρόν.
Δεκέμβριος 2008. Απογοήτευση, οργή, ξεφτίλα. Θρηνώ για το όνειρο εκείνης της αυγουστιάτικης νύχτας που έγινε στάχτη.
Πώς γίνεται σε τέσσερα χρόνια να διαλύθηκαν όλα; Η χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και του διεθνούς δανεισμού, με λόγια κυβερνητικών να δηλώνουν πως το Μάη μπορεί να μην υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Πώς γίνεται η χώρα, ενώ πλησίαζε το μέσο ευρωπαϊκό χώρο, να κατρακυλάει τώρα στη θέση των χωρών της περιφέρειας; Να γίνεται μία Ρουμανία, μία Βουλγαρία; Βαλκάνιοι ξανά….
Στη χώρα αυτή, το σύστημα αξιών που νοηματοδοτεί την κοινωνία, έχει καταρρεύσει. Και η Παιδεία, η πολύπαθη παιδεία…. Τα παιδιά έχουν σηκώσει στους ώμους τους το πρόταγμα της αλλαγής μιας ολόκληρης κοινωνίας και πάνε... Πώς να γυρίσουν πίσω στο σχολείο σα να μη συνέβη τίποτα; Γιατί να γυρίσουν πίσω σε ένα θεσμό απαξιωμένο, χρεωκοπημένο; Τα παιδιά βράζουν από απελπισία, από θυμό, τα παιδιά στιγματίστηκαν από τη δολοφονία του Αλέξη. Τα οργισμένα συνθήματα στους τοίχους των σχολείων το δείχνουν..
«Ζήτημα αν ο ξάδελφος σου έχει κάνει μάθημα δύο εβδομάδες από την αρχή του χρόνου….» λέει η θεία. Ξέρετε τι σημαίνει μια τόσο παρατεταμένη αποχή από τη γνώση, από τη σχολική ζωή, από την κανονικότητα που πρέπει να έχει ένα παιδί στη ζωή του; Ολέθριο…. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη, έχει αποφασίσει να «κάψει» μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων. Να κάψει το πιο σοβαρό χαρτί που έχει για το μέλλον…
Και δε βγαίνει κανείς να μιλήσει. Να κάνει μία εξαγγελία σοβαρή, να δείξει ότι αντιδρά, ότι καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Να κάνει ένα πρώτο βήμα για να διορθωθεί η κατάσταση. Πώς θα ηρεμήσουν τα πράγματα; Από μόνα τους; Ένας υπουργός Παιδείας άφαντος, απών. Η απόλυτη κουφαμάρα, η απόλυτη βουβαμάρα. Μα τι είναι αυτοί ρε παιδάκι μου; Λοβοτομημένα ανδρείκελα; Εξωγήινοι; Από ποια ταινία τρόμου βγήκαν και προσγειώθηκαν σε αυτή τη χώρα; Μια ολόκληρη κυβέρνηση σε ρόλο Μαρίας Αντουανέτας, αποτραβηγμένη, απαθής, αδιάφορη, μέσα στις δικές της Βερσαλλίες. Αριστοκράτες, αυλικοί, ευγενείς της πεντάρας, μακριά από την πραγματικότητα, από την αληθινή ζωή.
«Δεν έχει ο λαός ψωμί; Δώστε του παντεσπάνι!!!!» Πρόσεχε όμως. Γιατί ο λαός ενίοτε τα παίρνει στο κρανίο, μπαίνει στα ανάκτορα και τα κάνει λαμπόγυαλο..
Ε, λοιπόν, τώρα που το ξανασκέφτομαι, καθόλου παράξενο πώς όλα άλλαξαν σε τέσσερα χρόνια. Είναι απλό: βάζεις κλώνους Μαρία Αντουανέτας να διοικήσουν τη χώρα και έχεις έτοιμη την τέλεια συνταγή αποτυχίας! Αλλά όπως έγραψε ο Δ. Δανίκας στα ΝΕΑ, «κόλαση ψήφισες και έδωκες, κόλαση θα πάρεις»!!
Δεκέμβριος 2008. Απογοήτευση, οργή, ξεφτίλα. Θρηνώ για το όνειρο εκείνης της αυγουστιάτικης νύχτας που έγινε στάχτη.
Πώς γίνεται σε τέσσερα χρόνια να διαλύθηκαν όλα; Η χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και του διεθνούς δανεισμού, με λόγια κυβερνητικών να δηλώνουν πως το Μάη μπορεί να μην υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Πώς γίνεται η χώρα, ενώ πλησίαζε το μέσο ευρωπαϊκό χώρο, να κατρακυλάει τώρα στη θέση των χωρών της περιφέρειας; Να γίνεται μία Ρουμανία, μία Βουλγαρία; Βαλκάνιοι ξανά….
Στη χώρα αυτή, το σύστημα αξιών που νοηματοδοτεί την κοινωνία, έχει καταρρεύσει. Και η Παιδεία, η πολύπαθη παιδεία…. Τα παιδιά έχουν σηκώσει στους ώμους τους το πρόταγμα της αλλαγής μιας ολόκληρης κοινωνίας και πάνε... Πώς να γυρίσουν πίσω στο σχολείο σα να μη συνέβη τίποτα; Γιατί να γυρίσουν πίσω σε ένα θεσμό απαξιωμένο, χρεωκοπημένο; Τα παιδιά βράζουν από απελπισία, από θυμό, τα παιδιά στιγματίστηκαν από τη δολοφονία του Αλέξη. Τα οργισμένα συνθήματα στους τοίχους των σχολείων το δείχνουν..
«Ζήτημα αν ο ξάδελφος σου έχει κάνει μάθημα δύο εβδομάδες από την αρχή του χρόνου….» λέει η θεία. Ξέρετε τι σημαίνει μια τόσο παρατεταμένη αποχή από τη γνώση, από τη σχολική ζωή, από την κανονικότητα που πρέπει να έχει ένα παιδί στη ζωή του; Ολέθριο…. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη, έχει αποφασίσει να «κάψει» μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων. Να κάψει το πιο σοβαρό χαρτί που έχει για το μέλλον…
Και δε βγαίνει κανείς να μιλήσει. Να κάνει μία εξαγγελία σοβαρή, να δείξει ότι αντιδρά, ότι καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Να κάνει ένα πρώτο βήμα για να διορθωθεί η κατάσταση. Πώς θα ηρεμήσουν τα πράγματα; Από μόνα τους; Ένας υπουργός Παιδείας άφαντος, απών. Η απόλυτη κουφαμάρα, η απόλυτη βουβαμάρα. Μα τι είναι αυτοί ρε παιδάκι μου; Λοβοτομημένα ανδρείκελα; Εξωγήινοι; Από ποια ταινία τρόμου βγήκαν και προσγειώθηκαν σε αυτή τη χώρα; Μια ολόκληρη κυβέρνηση σε ρόλο Μαρίας Αντουανέτας, αποτραβηγμένη, απαθής, αδιάφορη, μέσα στις δικές της Βερσαλλίες. Αριστοκράτες, αυλικοί, ευγενείς της πεντάρας, μακριά από την πραγματικότητα, από την αληθινή ζωή.
«Δεν έχει ο λαός ψωμί; Δώστε του παντεσπάνι!!!!» Πρόσεχε όμως. Γιατί ο λαός ενίοτε τα παίρνει στο κρανίο, μπαίνει στα ανάκτορα και τα κάνει λαμπόγυαλο..
Ε, λοιπόν, τώρα που το ξανασκέφτομαι, καθόλου παράξενο πώς όλα άλλαξαν σε τέσσερα χρόνια. Είναι απλό: βάζεις κλώνους Μαρία Αντουανέτας να διοικήσουν τη χώρα και έχεις έτοιμη την τέλεια συνταγή αποτυχίας! Αλλά όπως έγραψε ο Δ. Δανίκας στα ΝΕΑ, «κόλαση ψήφισες και έδωκες, κόλαση θα πάρεις»!!
Greek History X - Η αρχή της βίας
(άρθρο που δημοσιεύτηκε στις πατρινές εφημερίδες "Πελοπόννησος" και "Εθνικός Κήρυξ", στις 12 - 12 - 08)
Υπάρχει μία πολύ ωραία ταινία του Ντέϊβιντ Κρόνεμπεργκ με τίτλο «Το τέλος της βίας». Μακάρι αυτός να ήταν ο τίτλος του κειμένου και ο τίτλος της κοινωνίας αυτής. Γιατί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτές τις μέρες με έχει συγκλονίσει η εικόνα της βίας και του μίσους. Βία και μίσος που όπλισαν το χέρι του ανόητου αστυνομικού, βία και μίσος στις πρακτικές των αστυνομικών σωμάτων, βία και μίσος σε όσα επακολούθησαν και βιώνουμε τέσσερις μέρες τώρα. Τυφλή οργή και ωμή, φανατισμένη καταστροφή.
Θυμωμένοι αστυνόμοι, θυμωμένοι αναρχικοί, θυμωμένοι πολίτες, θυμωμένοι μαθητές, θυμωμένοι μετανάστες. Μια ολόκληρη κοινωνία θυμωμένη. Αν μη τι άλλο, όλα αυτά δείχνουν μία τεράστια πόλωση, μία παθογένεια τόσο βαθιά και ριζωμένη, που διαπερνά ολόκληρη την κοινωνία και εκφράζεται με ζωώδη εμπάθεια και κούφια αντίδραση.
Πουθενά μέσα σε όλα αυτά το όνειρο, το όραμα, η ελπίδα, η ιδέα.
Στο Μάη του 68 τα ίδια τα προτάγματα ήταν το «Όνειρο» και «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι φοιτητές απαίτησαν μια πολιτεία δημοκρατίας και συνταγματικών ελευθεριών, φώναξαν: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Αυτό που παρατηρήθηκε όμως τις τελευταίες μέρες, ήταν η στείρα απαξίωση, η λογική του απωθημένου, η παράνοια του βανδαλισμού. Η αντίδραση χωρίς πρόταση, η αντίδραση χωρίς ιδεολογία. Και όμως αυτό ήταν το πρόσταγμα των τελευταίων ημερών. Κατάλυση έστω και στιγμιαία ενός σαθρού συστήματος. Μία ιδιότυπη εξέγερση που αρχίζει και τελειώνει στην ισοπέδωση. Η αντίδραση όμως που δε συνοδεύεται από ελπίδα και ακόμα περισσότερο όταν δε βρίσκει γόνιμους ιδεολογικούς χώρους να εκτονωθεί, όταν δεν έχει πού να στραφεί, γίνεται μηδενισμός. Nihil, τίποτα. Και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο αυτοκτονικό για μία κοινωνία από το μηδενισμό. Τίποτα πιο απαισιόδοξο, μελαγχολικό και ζοφερό.
Το διαφορετικό στοιχείο λοιπόν στα πρόσφατα επεισόδια, ήταν μία νέα έκφανση της βίας. Παρατεταμένη, έντονη, λυσσαλέα. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό και χειρότερο θα είναι το σκηνικό από εδώ και στο εξής. Διότι η βία είναι ενσωματωμένη πια στην κοινωνία. Βία υπήρχε πάντα, σε όλες τις εποχές, μόνο που στην τωρινή μπαίνει τόσο πολύ στη ζωή μας, με τόσους τρόπους και από πολύ νωρίς. Βία στην οικογένεια, βία στο σχολείο, βία στην τηλεόραση, λεκτική βία στο δρόμο. Όσο δε μεγαλύτερες οι ανισότητες, τα κοινωνικά χάσματα, τόσο μεγαλύτερη και η βία. Αυτό που παρακολουθήσαμε, ήταν το ξέσπασμα απέναντι σε μια εχθρική πραγματικότητα, απέναντι στον πολιτισμό του καπιταλισμού που δημιουργεί άνισες σφαίρες γκλαμουριάς και νεοφτωχισμού. Όσο πιο μεγάλη η απογοήτευση, η προδοσία και η περιθωριοποίηση, τόσο πιο έντονη η βία ως ο πλέον εύκολος και ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης στις σύγχρονες κοινωνίες των πόλεων.
Ποτέ ίσως ξανά στην ελληνική κοινωνία δεν ακούστηκαν τόσο συχνά λέξεις όπως «Μίσος», «Οργή», «Εκδίκηση», εκφράσεις όπως «Θα σας φάμε», «Θα καούν όλα», «Θα τα σπάσουμε όλα». Ας αναλογιστούμε λίγο τη σημειολογία των φράσεων αυτών και ας κάνουμε τις αναγωγές.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας στους τοίχους των συνοικιών, θα το δούμε. «Ταξικό Μίσος». Αυτό γράφουν οι τοίχοι, αυτό γράφει η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Greek History X λοιπόν, για να παραφράσουμε μια άλλη σπουδαία ταινία. Και τα καλύτερα έρχονται.
Υπάρχει μία πολύ ωραία ταινία του Ντέϊβιντ Κρόνεμπεργκ με τίτλο «Το τέλος της βίας». Μακάρι αυτός να ήταν ο τίτλος του κειμένου και ο τίτλος της κοινωνίας αυτής. Γιατί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτές τις μέρες με έχει συγκλονίσει η εικόνα της βίας και του μίσους. Βία και μίσος που όπλισαν το χέρι του ανόητου αστυνομικού, βία και μίσος στις πρακτικές των αστυνομικών σωμάτων, βία και μίσος σε όσα επακολούθησαν και βιώνουμε τέσσερις μέρες τώρα. Τυφλή οργή και ωμή, φανατισμένη καταστροφή.
Θυμωμένοι αστυνόμοι, θυμωμένοι αναρχικοί, θυμωμένοι πολίτες, θυμωμένοι μαθητές, θυμωμένοι μετανάστες. Μια ολόκληρη κοινωνία θυμωμένη. Αν μη τι άλλο, όλα αυτά δείχνουν μία τεράστια πόλωση, μία παθογένεια τόσο βαθιά και ριζωμένη, που διαπερνά ολόκληρη την κοινωνία και εκφράζεται με ζωώδη εμπάθεια και κούφια αντίδραση.
Πουθενά μέσα σε όλα αυτά το όνειρο, το όραμα, η ελπίδα, η ιδέα.
Στο Μάη του 68 τα ίδια τα προτάγματα ήταν το «Όνειρο» και «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι φοιτητές απαίτησαν μια πολιτεία δημοκρατίας και συνταγματικών ελευθεριών, φώναξαν: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Αυτό που παρατηρήθηκε όμως τις τελευταίες μέρες, ήταν η στείρα απαξίωση, η λογική του απωθημένου, η παράνοια του βανδαλισμού. Η αντίδραση χωρίς πρόταση, η αντίδραση χωρίς ιδεολογία. Και όμως αυτό ήταν το πρόσταγμα των τελευταίων ημερών. Κατάλυση έστω και στιγμιαία ενός σαθρού συστήματος. Μία ιδιότυπη εξέγερση που αρχίζει και τελειώνει στην ισοπέδωση. Η αντίδραση όμως που δε συνοδεύεται από ελπίδα και ακόμα περισσότερο όταν δε βρίσκει γόνιμους ιδεολογικούς χώρους να εκτονωθεί, όταν δεν έχει πού να στραφεί, γίνεται μηδενισμός. Nihil, τίποτα. Και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο αυτοκτονικό για μία κοινωνία από το μηδενισμό. Τίποτα πιο απαισιόδοξο, μελαγχολικό και ζοφερό.
Το διαφορετικό στοιχείο λοιπόν στα πρόσφατα επεισόδια, ήταν μία νέα έκφανση της βίας. Παρατεταμένη, έντονη, λυσσαλέα. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό και χειρότερο θα είναι το σκηνικό από εδώ και στο εξής. Διότι η βία είναι ενσωματωμένη πια στην κοινωνία. Βία υπήρχε πάντα, σε όλες τις εποχές, μόνο που στην τωρινή μπαίνει τόσο πολύ στη ζωή μας, με τόσους τρόπους και από πολύ νωρίς. Βία στην οικογένεια, βία στο σχολείο, βία στην τηλεόραση, λεκτική βία στο δρόμο. Όσο δε μεγαλύτερες οι ανισότητες, τα κοινωνικά χάσματα, τόσο μεγαλύτερη και η βία. Αυτό που παρακολουθήσαμε, ήταν το ξέσπασμα απέναντι σε μια εχθρική πραγματικότητα, απέναντι στον πολιτισμό του καπιταλισμού που δημιουργεί άνισες σφαίρες γκλαμουριάς και νεοφτωχισμού. Όσο πιο μεγάλη η απογοήτευση, η προδοσία και η περιθωριοποίηση, τόσο πιο έντονη η βία ως ο πλέον εύκολος και ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης στις σύγχρονες κοινωνίες των πόλεων.
Ποτέ ίσως ξανά στην ελληνική κοινωνία δεν ακούστηκαν τόσο συχνά λέξεις όπως «Μίσος», «Οργή», «Εκδίκηση», εκφράσεις όπως «Θα σας φάμε», «Θα καούν όλα», «Θα τα σπάσουμε όλα». Ας αναλογιστούμε λίγο τη σημειολογία των φράσεων αυτών και ας κάνουμε τις αναγωγές.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας στους τοίχους των συνοικιών, θα το δούμε. «Ταξικό Μίσος». Αυτό γράφουν οι τοίχοι, αυτό γράφει η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Greek History X λοιπόν, για να παραφράσουμε μια άλλη σπουδαία ταινία. Και τα καλύτερα έρχονται.
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008
Days of Thunder
Χαιρετώ όλους εκεί έξω!
Είμαι καινούρια στην παρέα σας και αυτό είναι το πρώτο μου post.
Εύχομαι καλή επικοινωνία και καλή συνέχεια!
Μια αστραπή ήταν. Σείστηκε ο ουρανός και άνοιξε και ξεχύθηκε μια λάμψη που φώτισε την πραγματικότητα από την εικονική πραγματικότητα.
Την πραγματικότητα της κοινωνικής απόγνωσης, της κοινωνικής εγκατάλειψης, της αδικίας, της χρεωκοπίας ενός σαθρού και διεφθαρμένου συστήματος. Και από την άλλη η εικονική πραγματικότητα της δήθεν δημοκρατίας, της δήθεν δικαιοσύνης, του πολιτισμού της κατανάλωσης και του καπιταλισμού.
Και το χάσμα, άλλοτε συνειδητοποιημένα, άλλοτε εντελώς ενστικτώδικα, οδήγησε σε ξέσπασμα. Ξέσπασμα οργής και θυμού. Χωρίς όραμα; Ναι! Χωρίς αίτημα; Ναι! Ισοπεδωτικό; Ναι! Μηδενιστικό; Ναι. Αυτή άλλωστε είναι η έννοια του ξεσπάσματος. Τυφλή και ωμή ενέργεια. Και όσο πιο βίαιο και ύπουλο το σύστημα, τόσο πιο βίαιη και ωμή η ενέργεια. Και όσο πιο θολός ο στόχος, όσο πιο θολή η ιδεολογία, τόσο πιο εκφυλισμένη η αντίδραση.
Εγκρίνω όσα έγιναν; Όχι βέβαια. Ένα παιδί της Αφροδίτης δεν μπορεί ποτέ να δεχτεί τη βία, την καταστροφή, τη μισαλλοδοξία, το μαρασμό του πνεύματος. ΠΟΤΕ. Οφείλω όμως να τα κατανοήσω, να τα ερμηνεύσω.
Μόλις προχθές, έσκασε η σαπουνόφουσκά μου και προσγειώθηκα ανώμαλα. «Σκέψου» μου είπε ο γνωστός μου, «ότι διαμορφώνονται δύο άνισοι κόσμοι φτώχιας και γκλαμουριάς. Σκέψου ότι υπάρχουν άτομα που δεν έχουν πλέον πρόσβαση στα αγαθά». Και τα έβαλα κάτω. Και σκέφτηκα το κύμα νεοφτωχισμού που εξαπλώνεται, την ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους, την κοροϊδία και τον εμπαιγμό της εξουσίας, την κραυγαλέα και μεθοδευμένη αδιαφορία στα δικαιώματα του πολίτη και από την άλλη το ψεύτικο στρας του lifestyle, την πλαστική ομορφιά του σύγχρονου υλικού κόσμου. Και σκέφτηκα την πόλη αυτή, που εκατοντάδες παιδιά της - ναρκομανείς έχουν αφεθεί στο έλεος του Θεού, ζωντανοί – νεκροί να περιφέρονται ανάμεσά μας, που η πρέζα διακινείται μπροστά στα μάτια μας, που χιλιάδες μετανάστες γκετοποιούνται μην έχοντας στον ήλιο μοίρα, την πόλη αυτή, που οι άστεγοι και οι περιθωριακοί διαρκώς αυξάνονται.
Και όλα ξεκαθάρισαν. Όλα εξηγήθηκαν.
Κάποιοι κατάλαβαν. Οι περισσότεροι όχι. Φροντίζει πολύ προσεχτικά για αυτό η εξουσία με τα όργανά της, κανάλια και ΜΜΕ.
Μια αστραπή αλήθειας ήταν. Ένα εκτυφλωτικό στιγμιότυπο της ταινίας του μέλλοντός μας. Ένας κεραυνός όχι εν αιθρία αλλά σε έναν πολύ πολύ σκοτεινιασμένο ουρανό.
Θα βρέξει; Μάλλον ναι. Όλα δείχνουν πως ναι.
Είμαι καινούρια στην παρέα σας και αυτό είναι το πρώτο μου post.
Εύχομαι καλή επικοινωνία και καλή συνέχεια!
Μια αστραπή ήταν. Σείστηκε ο ουρανός και άνοιξε και ξεχύθηκε μια λάμψη που φώτισε την πραγματικότητα από την εικονική πραγματικότητα.
Την πραγματικότητα της κοινωνικής απόγνωσης, της κοινωνικής εγκατάλειψης, της αδικίας, της χρεωκοπίας ενός σαθρού και διεφθαρμένου συστήματος. Και από την άλλη η εικονική πραγματικότητα της δήθεν δημοκρατίας, της δήθεν δικαιοσύνης, του πολιτισμού της κατανάλωσης και του καπιταλισμού.
Και το χάσμα, άλλοτε συνειδητοποιημένα, άλλοτε εντελώς ενστικτώδικα, οδήγησε σε ξέσπασμα. Ξέσπασμα οργής και θυμού. Χωρίς όραμα; Ναι! Χωρίς αίτημα; Ναι! Ισοπεδωτικό; Ναι! Μηδενιστικό; Ναι. Αυτή άλλωστε είναι η έννοια του ξεσπάσματος. Τυφλή και ωμή ενέργεια. Και όσο πιο βίαιο και ύπουλο το σύστημα, τόσο πιο βίαιη και ωμή η ενέργεια. Και όσο πιο θολός ο στόχος, όσο πιο θολή η ιδεολογία, τόσο πιο εκφυλισμένη η αντίδραση.
Εγκρίνω όσα έγιναν; Όχι βέβαια. Ένα παιδί της Αφροδίτης δεν μπορεί ποτέ να δεχτεί τη βία, την καταστροφή, τη μισαλλοδοξία, το μαρασμό του πνεύματος. ΠΟΤΕ. Οφείλω όμως να τα κατανοήσω, να τα ερμηνεύσω.
Μόλις προχθές, έσκασε η σαπουνόφουσκά μου και προσγειώθηκα ανώμαλα. «Σκέψου» μου είπε ο γνωστός μου, «ότι διαμορφώνονται δύο άνισοι κόσμοι φτώχιας και γκλαμουριάς. Σκέψου ότι υπάρχουν άτομα που δεν έχουν πλέον πρόσβαση στα αγαθά». Και τα έβαλα κάτω. Και σκέφτηκα το κύμα νεοφτωχισμού που εξαπλώνεται, την ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους, την κοροϊδία και τον εμπαιγμό της εξουσίας, την κραυγαλέα και μεθοδευμένη αδιαφορία στα δικαιώματα του πολίτη και από την άλλη το ψεύτικο στρας του lifestyle, την πλαστική ομορφιά του σύγχρονου υλικού κόσμου. Και σκέφτηκα την πόλη αυτή, που εκατοντάδες παιδιά της - ναρκομανείς έχουν αφεθεί στο έλεος του Θεού, ζωντανοί – νεκροί να περιφέρονται ανάμεσά μας, που η πρέζα διακινείται μπροστά στα μάτια μας, που χιλιάδες μετανάστες γκετοποιούνται μην έχοντας στον ήλιο μοίρα, την πόλη αυτή, που οι άστεγοι και οι περιθωριακοί διαρκώς αυξάνονται.
Και όλα ξεκαθάρισαν. Όλα εξηγήθηκαν.
Κάποιοι κατάλαβαν. Οι περισσότεροι όχι. Φροντίζει πολύ προσεχτικά για αυτό η εξουσία με τα όργανά της, κανάλια και ΜΜΕ.
Μια αστραπή αλήθειας ήταν. Ένα εκτυφλωτικό στιγμιότυπο της ταινίας του μέλλοντός μας. Ένας κεραυνός όχι εν αιθρία αλλά σε έναν πολύ πολύ σκοτεινιασμένο ουρανό.
Θα βρέξει; Μάλλον ναι. Όλα δείχνουν πως ναι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)