Η μέρα ήταν μουντή. Κάτι απροσδιόριστο στην ατμόσφαιρα. Μια παράξενη ενέργεια. Σαν κάτι να αναρριχόταν πίσω από τη σκηνή του ορατού κόσμου. Αν κοιτούσες στην αθέατη πλευρά, θα το έβλεπες.
Είχαμε ξεκινήσει ακτιβιστικά. Συναυλίες στο Σύνταγμα για το περιβάλλον. Ποδηλάτες και τυμπανιστές. Ένας πολύχρωμος κόσμος κάτω από τη συννεφιά.Έξω από τις λαμπερές βιτρίνες του Attica συζητάμε για τη φτώχεια που απλώνεται. Η κρίση πολύ πρόσφατη. Μία καρότσα περνά. Κουβαλά στην οροφή ένα σκύλο. Τον βγάζεις φωτογραφία.
Τρώμε στο Silentio στον πεζόδρομο της Σόλωνος. Σου κάνω το τραπέζι. Όπως και πέρυσι στη γιορτή μου. Περνάμε όμορφα και βγάζουμε φωτογραφίες. Κάτι, κάτι όμως… Υπάρχει εκεί πίσω….
Τα θυμάμαι όλα από εκείνη τη μέρα. Καρέ καρέ. Το ίδιο και εσύ. Μου το είπες.
Το βράδυ έρχεσαι στο σπίτι. Μπαίνεις έξαλλη «Σκότωσαν ένα παιδί στα Εξάρχεια οι μπάτσοι, το καταλαβαίνεις;» Η αίσθηση της ημέρας επιβεβαιώνεται. Το κακό έγινε.
Και ξεκινά η πιο επώδυνα γοητευτική διανοητική περιπέτεια της ενηλικίωσης.
Ημέρες φωτιάς. Ημέρες αφύπνισης. Δέκα μέρες πυρετού. Μόνη στο σπίτι. Διαβάζω, παρακολουθώ, συζητώ, επικοινωνώ, στο ίντερνετ ολημερίς, στην τηλεόραση. Γράφω, γράφω, σκέφτομαι. Βγαίνω μόνο για πορείες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Κάθε απόγευμα. Ο ήχος του ελικόπτερου πάνω από την πόλη. Παρακολουθεί. Eye on You People…
Τι γίνεται; Κάτι γίνεται. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Προσπαθώ να καταλάβω. Αναρχία ή εξέγερση; Πείτε μου τι είναι όλα αυτά; Τι πιστεύω; Τι πρεσβεύω; Ποια είναι η στάση μου;
Και τότε η σαπουνόφουσκα μου σκάει… Και βλέπω την αλήθεια.
Hey girl! What were you thinking; This is a capitalistic world!! WELCOME!!!
Και κάπου εκεί μαζί με τα πλαστικά φύλλα του χριστουγεννιάτικου δέντρου του Κακλαμάνη παίρνει φωτιά για λίγο, για πολύ λίγο το καπιταλιστικό πλαστικό περίβλημα . Πίσω από τους καπνούς, η Ιστορία και ο Χρόνος μου δίνουν τη μοναδική ευκαιρία να ρίξω μια σύντομη ματιά στην καρδιά του κτήνους. Είναι σαν το Matrix. Κάποιες ελάχιστες φορές το σύστημα βραχυκυκλώνει από έναν αστάθμητο παράγοντα - εδώ μια δολοφονία 16χρονου – τα παίζει για λίγο και σε αφήνει να δεις μέσα.
A glimpse to reality.
Η ματιά αυτή άλλαξε τη ζωή μου. Δε νομίζω πως θα είμαι η ίδια από εκείνη τη μέρα. Σίγουρα κράτησα όσα ήθελα αλλά ένας νέος κόσμος στοχασμού και προβληματισμού γεννήθηκε από τότε. Με πλούτισε υπαρξιακά και πνευματικά με έναν τρόπο που ποτέ δεν περίμενα. Για μένα αυτή είναι η παρακαταθήκη της 6ης Δεκέμβρη του 2008.
Η μεγάλη αφύπνιση…
