Η μέρα ήταν μουντή. Κάτι απροσδιόριστο στην ατμόσφαιρα. Μια παράξενη ενέργεια. Σαν κάτι να αναρριχόταν πίσω από τη σκηνή του ορατού κόσμου. Αν κοιτούσες στην αθέατη πλευρά, θα το έβλεπες.
Είχαμε ξεκινήσει ακτιβιστικά. Συναυλίες στο Σύνταγμα για το περιβάλλον. Ποδηλάτες και τυμπανιστές. Ένας πολύχρωμος κόσμος κάτω από τη συννεφιά.Έξω από τις λαμπερές βιτρίνες του Attica συζητάμε για τη φτώχεια που απλώνεται. Η κρίση πολύ πρόσφατη. Μία καρότσα περνά. Κουβαλά στην οροφή ένα σκύλο. Τον βγάζεις φωτογραφία.
Τρώμε στο Silentio στον πεζόδρομο της Σόλωνος. Σου κάνω το τραπέζι. Όπως και πέρυσι στη γιορτή μου. Περνάμε όμορφα και βγάζουμε φωτογραφίες. Κάτι, κάτι όμως… Υπάρχει εκεί πίσω….
Τα θυμάμαι όλα από εκείνη τη μέρα. Καρέ καρέ. Το ίδιο και εσύ. Μου το είπες.
Το βράδυ έρχεσαι στο σπίτι. Μπαίνεις έξαλλη «Σκότωσαν ένα παιδί στα Εξάρχεια οι μπάτσοι, το καταλαβαίνεις;» Η αίσθηση της ημέρας επιβεβαιώνεται. Το κακό έγινε.
Και ξεκινά η πιο επώδυνα γοητευτική διανοητική περιπέτεια της ενηλικίωσης.
Ημέρες φωτιάς. Ημέρες αφύπνισης. Δέκα μέρες πυρετού. Μόνη στο σπίτι. Διαβάζω, παρακολουθώ, συζητώ, επικοινωνώ, στο ίντερνετ ολημερίς, στην τηλεόραση. Γράφω, γράφω, σκέφτομαι. Βγαίνω μόνο για πορείες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Κάθε απόγευμα. Ο ήχος του ελικόπτερου πάνω από την πόλη. Παρακολουθεί. Eye on You People…
Τι γίνεται; Κάτι γίνεται. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Προσπαθώ να καταλάβω. Αναρχία ή εξέγερση; Πείτε μου τι είναι όλα αυτά; Τι πιστεύω; Τι πρεσβεύω; Ποια είναι η στάση μου;
Και τότε η σαπουνόφουσκα μου σκάει… Και βλέπω την αλήθεια.
Hey girl! What were you thinking; This is a capitalistic world!! WELCOME!!!
Και κάπου εκεί μαζί με τα πλαστικά φύλλα του χριστουγεννιάτικου δέντρου του Κακλαμάνη παίρνει φωτιά για λίγο, για πολύ λίγο το καπιταλιστικό πλαστικό περίβλημα . Πίσω από τους καπνούς, η Ιστορία και ο Χρόνος μου δίνουν τη μοναδική ευκαιρία να ρίξω μια σύντομη ματιά στην καρδιά του κτήνους. Είναι σαν το Matrix. Κάποιες ελάχιστες φορές το σύστημα βραχυκυκλώνει από έναν αστάθμητο παράγοντα - εδώ μια δολοφονία 16χρονου – τα παίζει για λίγο και σε αφήνει να δεις μέσα.
A glimpse to reality.
Η ματιά αυτή άλλαξε τη ζωή μου. Δε νομίζω πως θα είμαι η ίδια από εκείνη τη μέρα. Σίγουρα κράτησα όσα ήθελα αλλά ένας νέος κόσμος στοχασμού και προβληματισμού γεννήθηκε από τότε. Με πλούτισε υπαρξιακά και πνευματικά με έναν τρόπο που ποτέ δεν περίμενα. Για μένα αυτή είναι η παρακαταθήκη της 6ης Δεκέμβρη του 2008.
Η μεγάλη αφύπνιση…
εμένα πάλι απο τότε με φοβίζουν οι πολλές, οιμαζικές φωνές και οι αστυνομικοί να κυκλώνουν το σπίτι στο κέντρο της πόλης. Θυμίσου Τεμπονέρα με τις φωτιε΄ς άτω και τον κώστα να φωνάζει αίσχους στους μπάτσους. Η τις εκλογές του 89 ή του 93 , δε θυμάμαι με τους πασόκους αναρχικούς να σπάνε με την σπασμένη πινακίδα του δρόμουτο εκλογικό κέντρο της ΝΔ διαγώνια στην πολυκατοικία. Και σήμερα για λίγες στιγμές που βγήκα και ακούστηκαν οι μακρινές φωνές πίσω απο τα οδοφράγματα των μπάτσων δίπλα στο σπίτι, με έπιασε πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήρα θέση για λίγο εκείνο τον καιρό και πέσαν να με φάνε και απο τις δύο πλευρές. Και δε ξαναμίλησα, ο φασισμός καλά καραδωκεί γύρω γυρω και όχι μόνο στις 90 μοίρες. Τον ακούς απο συνταξιούχους υπερεθνικιστές φανερά στην τηλεόραση, τον γράφουν στα θυμωμένα μυνήματα στους τοίχους, τον κρύβει όπως όπως η δημοκρατία απο την εικόνα της στην τηλεόραση, τον φωνάει ο νοικοκυραίος που βλέπει μόνο μέχρι το 2012.
Πάντα έτσι ήταν όμως ακόμα και εκείνα τα χρονια που πιστεύαμε. Δεν μας πίστευαν οι περισσότεροι και καλά έκαναν γιατί το μόνο που κάνουμε είναι να τους προσφέρουμε πείσμα και εγωισμό. Ας πάμε λοιπόν με τα νερά τους. Δε τρέχει τίποτα όλα γαμήθηκαν. Δεν υπάρχουν διανοούμενοι παρά μόνο καθυστερημένοι. Μουγγα όλοι μήπως και μας μείνει λίγος ρομαντισμός. Καταπιεσμένος και όχι κυνικός. Κρύβει θυμό κι αυτός βέβαια και αν υπάρχει κάτι χειρότερο απο το να είσαι κυνικός, αυτό είναι να είσαι καταπιεσμένος θυμωμένος. Άντε να βγάλεις άκρη. Έτσι είμαι τώρα, απαισιόδοξος γιατί βολεύομαι γιατί φοβάμαι να πονέσω.