ΜΙΚΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Γειά σας! Εγώ είμαι ο Μπίλμπο. Ή έτσι με φωνάζουν εδώ που βρίσκομαι. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε από πού βγαίνει το όνομα μου, Μπίλμπο ήταν ο θείος του Φρόντο στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Είμαι ένας κόπρας με λίγο αίμα από ελληνικό τσοπανόσκυλο. Πρέπει να ζυγίζω περίπου 30 κιλά. Με βρήκε και με μάζεψε μια μουρλή ξανθιά κυρία από την άκρη της εθνικής οδού στο 40^ο χλμ Πατρών Πύργου, προπαραμονή Πρωτοχονιάς όταν γυρνούσε από τη δουλειά της. Ξέρετε, σε εκείνο το σφαγείο που λίγα ζωάκια τη γλιτώνουν. Ήμουν αρκετή ώρα εκεί, με τα δυο μου πόδια σπασμένα και τα αυτοκίνητα περνούσαν σύριζα δίπλα μου – αλλά ευτυχώς δε μου έδωσαν τη χαριστική βολή. Ωωω… και μετά περιπέτεια για να με πάρει από εκεί και να με βάλει στο αμάξι… Είχε κανονίσει να πάει για ψώνια αλλά βρέθηκα εγώ στο δρόμο της. Με μάζεψε λέει γιατί αυτή κάποτε είχε έναν άλλο σκύλο που τον αγαπούσε πολύ και έχει μια παράξενη θεωρία ότι τα σκυλιά φέρνουν τύχη.

Εγχειρίστηκα την ίδια μέρα αργά το βράδυ. Τώρα είμαι σε ένα μπαλκόνι, με νάρθηκες στα πίσω πόδια και περιμένω να γίνω καλά. Προς το παρόν έχω τα μαύρα μου τα χάλια. Κάνω τσίσα πάνω μου – δηλαδή τα κάνω όλα πάνω μου – και μου έχουν σπάσει τα νεύρα γιατί δεν μπορώ να πάω πουθενά. Κίχ όμως δεν έχω κάνει μέχρι τώρα. Ούτε ένα ΓΟΥΒ.!! Άσε που βρωμοκοπάω… Τρώω βέβαια, αλλά το νερό δεν το πίνω. Και με πιέζει αυτή η κυρία με μία παλιοσύριγγα για να πιω…. Αυτό είναι το χειρότερό μου!! Αρκετές φορές την ημέρα έρχεται με έναν άλλο καλό κύριο και μου αλλάζουν πάνες. Και για δύο μέρες ερχόταν ένας άλλος πολύ καλός κύριος – μάλλον ο αδερφός της - και τα έκανε αυτά. Πρέπει να έπεσε τρελή αγγαρεία…

Αυτή η κυρία μου λέει να έχω υπομονή και ότι θα γίνω μια χαρά. Θα γίνω ξανά κούκλος και θα είμαι ο καλύτερος σκύλος του κόσμου. Αμήν ρε παιδί μου γιατί τα νεύρα μου έχουν γίνει τσατάλια.  Και τότε θα δείξω σε όλους ότι η Ζωή και το Θαύμα μπορεί και να βρίσκονται ακρωτηριασμένα στην άκρη ενός δρόμου. Σε όλα όσα μπορεί και να θεωρούνται τελειωμένα… Ναι Αμέ! ΓΟΥΒ!!

(Τα παραπάνω γράφτηκαν μία Τρίτη πρωί εν πλήρει αγνοία του τί θα ακολουθούσε. Δύο ώρες μετά, το τηλέφωνο χτύπησε...)

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Γουβ Γουβ! Και ναι! Το θαύμα έγινε! Μετά από 12 ολόκληρες μέρες γύρισα στο σπίτι μου! Το πραγματικό! Η ιστορία είναι απίστευτη. Και έχει ως εξής: Για 11 μέρες και αφού με μάζεψε από το δρόμο η κυρία Ν, εγώ παρέμεινα σε εκείνο το άγνωστο σπίτι κάπου στην Πάτρα, περνώντας του λιναριού τα πάθη για να γίνω καλά. Η κυρία αυτή είχε αρχίσει να ανησυχεί για το μέλλον μου γιατί ήξερε πως δεν μπορούσε να με κρατήσει για πάντα και αναρωτιόταν ποιον θα έβρισκε για να με δώσει και να με προσέχει όπως έπρεπε. Δεν ήξερε όμως ότι τα πραγματικά μου αφεντικά που ζουν 40 χλμ μακριά, με έψαχναν απεγνωσμένα. Και έτσι, μέσα από πολλές συμπτώσεις, η αδερφή της πραγματικής μου αφεντικιάς, πήρε ένα πρωί τον κτηνίατρο που με είχε χειρουργήσει και εννοείται ότι η περιγραφή που του έκανε έμοιαζε με μένα. Όταν ο κτηνίατρος πήρε την κυρία Ν και της το είπε,αυτή κεραυνοβολήθηκε και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Αφού έγιναν οι περιγραφές και τα στοιχεία όλα ταίριαζαν, η πρώτη αναγνώριση έγινε από τη «θεία» μου που ζει στην Πάτρα. Ουου… Κλάμα και κακό. Εκεί να δεις συγκίνηση.

Η μεγαλύτερη όμως συγκίνηση ήταν όταν η κ. Ν με πήγε την επομένη στο σπίτι μου. Όταν άνοιξε το καπό και τα αφεντικά μου με είδαν… έγινε χαμός. Σαν το «Πάμε πακέτο» αλλά πραγματικά. Και τότε για πρώτη φορά κούνησα λίγο την ουρίτσα μου. Η αλήθεια είναι ότι ανησυχούσε για το τι τύπους θα συναντήσει και αν θα μπορούσαν να με φροντίσουν μέχρι να γίνω εντελώς καλά, αλλά όταν είδε ότι τα αφεντικά μου είναι πρώτης τάξεως κύριοι, τότε ηρέμησε.

Και έτσι έμαθε - αντίθετα με ό, τι πίστευε - ότι δεν είμαι αγνώστου πατρός και είδε από πού κρατά η σκούφια μου. Επίσης ότι το πραγματικό μου όνομα είναι Μπόμπυ και δεν είμαι καθόλου 8 μηνών αλλά 8 χρονών!!

Τι απίστευτη ιστορία φίλε μου. Δυστυχώς δεν έχω παιδιά για να την πω. Η κ. Ν όμως όταν αποκτήσει θα τους τη διηγηθεί. Γιατί λέει ότι έζησε μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής της. Και πώς την έκανε χαρούμενη γιατί πίστεψε ξανά..

Εγώ παιδιά ήμουν τυχερός. Είχα όμως κάτι φιλαράκια που την πάτησαν πολύ άσχημα. Πόσα έχουν πεθάνει εκεί στην άκρη του δρόμου αβοηθήτα και εγκαταλελειμμένα.. Γιατί να γίνεται αυτό; Γαβ Γαβ Σνιφ Σνιφ…

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Την ημέρα εκείνη έφτασα βλαστημώντας στη δουλειά. Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς, το τελευταίο πράγμα που ήθελα, ήταν να κάνω 160 χλμ με βροχή, για να δουλέψω σε ένα παγερό κάστρο. Στην επιστροφή, κανόνιζα να πάω για τα καθιερωμένα ψώνια και τη βόλτα στην πόλη. Ώσπου τον είδα στην άκρη του δρόμου.

Το να μαζεύεις έναν χτυπημένο σκύλο από το δρόμο, γενικώς δεν είναι κάτι που εύκολα κάνουν οι άνθρωποι. Ούτε το να τρέξεις να τον χειρουργήσεις (με δικά σου πάντα έξοδα), να τον φροντίσεις στην αποθεραπεία του, να του αλλάζεις πάνες, να τον ταίζεις και να τον ποτίζεις στο στόμα. Κάποιος κυνικός θα έλεγε: Πάς καλά κοπέλα μου; Δεν είχες με τίποτα άλλο να ασχοληθείς; Αλλά εγώ δεν απευθύνομαι σε αυτούς τους ανθρώπους..

Η φιλοξενία του σκύλου καθώς επίσης και η ανησυχία για την τύχη του, με στρέσαρε και με προβλημάτισε αρκετά. Παράλληλα όμως είχα από την αρχή μέσα μου μία ισχυρή πίστη και αισιοδοξία ότι όλα για κάποιο λόγο θα πάνε καλά. Και όσο πιο μεγάλη ήταν η ανησυχία, τόσο πιο πολύ μεγάλωνε το πείσμα και η επιμονή στη φροντίδα του σκύλου.

Η ασύλληπτη εξέλιξη της υπόθεσης, με τον εντοπισμό του σκύλου μετά από μέρες από τα αφεντικά του, ήταν μία μεγάλη ηθική δικαίωση. Και δε μιλώ για δικαίωση του στυλ : «Να, ορίστε, σας τα έλεγα εγώ ότι όλα θα πάνε καλά» αλλά για μία βαθιά υπαρξιακή δικαίωση από αυτές που δίνουν νόημα στη ζωή. Μοιραία σκέφτηκα πως όλες τις φορές που έχω δώσει έναν αγώνα ο οποίος για κάποιους φαντάζει χαμένος, η έκβαση με έχει ανταμείψει. ΠΑΝΤΑ. Και συνειδητοποίησα με έναν τρόπο μάλλον ενορατικό ότι ο Θεός να το πω, το Σύμπαν να το πω, η Τύχη, απλά περιμένουν από εμάς να βγούμε από το ΠΛΑΙΣΙΟ. Το πλαίσιο της συμβατικής μας ζωής και της βόλεψης. Να κάνουμε μία υπέρβαση. Η σύμπτωση ενός αγαθού στόχου με την αφοσίωση σε αυτόν, νομίζω ότι ανοίγουν δρόμους. Και δικαιώνουν – με διαφορετικούς πάντα τρόπους – ένα εγχείρημα που για πολλούς φαντάζει άδικος κόπος. Θέλει όμως πλήρη αφιέρωση και κουράγια. Η ανταμοιβή όμως που έρχεται μετά, είναι αυτή που βαθαίνει την ύπαρξη. Γιατί καταλαβαίνεις ότι υπήρχε τελικά νόημα.  Για να μην πω σχέδιο. Και τι ωραίο είναι να βλέπεις κατάφατσα το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων…

Τελικά αυτό είναι που λείπει από τη ζωή μας. Λίγος ηρωϊσμός ρε αδερφέ και λίγη αυταπάρνηση. Αλλά έτσι που είμαστε όλοι αγκιστρωμένοι στις πεζές, μικρές ανάγκες μας αποφεύγοντας οτιδήποτε μπορεί να μας βγάλει από τη βόλεψή μας, πώς να βρούμε τα υλικά που νοηματοδοτούν πραγματικά τη ζωή μας;