Οι κλώνοι της Μαρίας Αντουανέτας

Αύγουστος 2004. Τελετή έναρξης ολυμπιακών αγώνων. Αρχίζει το λυρικό αριστούργημα του Δημήτρη Παπαϊωάννου και ρίγη συγκίνησης με διαπερνούν. Υπερηφάνεια. Όχι για κάτι μακρινούς προγόνους σε ένα άπιαστο παρελθόν, αλλά για ένα αντικειμενικό, χειροπιαστό παρόν.

Δεκέμβριος 2008. Απογοήτευση, οργή, ξεφτίλα. Θρηνώ για το όνειρο εκείνης της αυγουστιάτικης νύχτας που έγινε στάχτη.

Πώς γίνεται σε τέσσερα χρόνια να διαλύθηκαν όλα; Η χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και του διεθνούς δανεισμού, με λόγια κυβερνητικών να δηλώνουν πως το Μάη μπορεί να μην υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Πώς γίνεται η χώρα, ενώ πλησίαζε το μέσο ευρωπαϊκό χώρο, να κατρακυλάει τώρα στη θέση των χωρών της περιφέρειας; Να γίνεται μία Ρουμανία, μία Βουλγαρία; Βαλκάνιοι ξανά….

Στη χώρα αυτή, το σύστημα αξιών που νοηματοδοτεί την κοινωνία, έχει καταρρεύσει. Και η Παιδεία, η πολύπαθη παιδεία…. Τα παιδιά έχουν σηκώσει στους ώμους τους το πρόταγμα της αλλαγής μιας ολόκληρης κοινωνίας και πάνε... Πώς να γυρίσουν πίσω στο σχολείο σα να μη συνέβη τίποτα; Γιατί να γυρίσουν πίσω σε ένα θεσμό απαξιωμένο, χρεωκοπημένο; Τα παιδιά βράζουν από απελπισία, από θυμό, τα παιδιά στιγματίστηκαν από τη δολοφονία του Αλέξη. Τα οργισμένα συνθήματα στους τοίχους των σχολείων το δείχνουν..

«Ζήτημα αν ο ξάδελφος σου έχει κάνει μάθημα δύο εβδομάδες από την αρχή του χρόνου….» λέει η θεία. Ξέρετε τι σημαίνει μια τόσο παρατεταμένη αποχή από τη γνώση, από τη σχολική ζωή, από την κανονικότητα που πρέπει να έχει ένα παιδί στη ζωή του; Ολέθριο…. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη, έχει αποφασίσει να «κάψει» μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων. Να κάψει το πιο σοβαρό χαρτί που έχει για το μέλλον…

Και δε βγαίνει κανείς να μιλήσει. Να κάνει μία εξαγγελία σοβαρή, να δείξει ότι αντιδρά, ότι καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Να κάνει ένα πρώτο βήμα για να διορθωθεί η κατάσταση. Πώς θα ηρεμήσουν τα πράγματα; Από μόνα τους; Ένας υπουργός Παιδείας άφαντος, απών. Η απόλυτη κουφαμάρα, η απόλυτη βουβαμάρα. Μα τι είναι αυτοί ρε παιδάκι μου; Λοβοτομημένα ανδρείκελα; Εξωγήινοι; Από ποια ταινία τρόμου βγήκαν και προσγειώθηκαν σε αυτή τη χώρα; Μια ολόκληρη κυβέρνηση σε ρόλο Μαρίας Αντουανέτας, αποτραβηγμένη, απαθής, αδιάφορη, μέσα στις δικές της Βερσαλλίες. Αριστοκράτες, αυλικοί, ευγενείς της πεντάρας, μακριά από την πραγματικότητα, από την αληθινή ζωή.

«Δεν έχει ο λαός ψωμί; Δώστε του παντεσπάνι!!!!» Πρόσεχε όμως. Γιατί ο λαός ενίοτε τα παίρνει στο κρανίο, μπαίνει στα ανάκτορα και τα κάνει λαμπόγυαλο..

Ε, λοιπόν, τώρα που το ξανασκέφτομαι, καθόλου παράξενο πώς όλα άλλαξαν σε τέσσερα χρόνια. Είναι απλό: βάζεις κλώνους Μαρία Αντουανέτας να διοικήσουν τη χώρα και έχεις έτοιμη την τέλεια συνταγή αποτυχίας! Αλλά όπως έγραψε ο Δ. Δανίκας στα ΝΕΑ, «κόλαση ψήφισες και έδωκες, κόλαση θα πάρεις»!!