Οι στιγμές

Υπάρχουν μερικές μαγικές στιγμές στη ζωή μας.


Δεν είναι πολλές. Νομίζουμε πως είναι, αλλά δεν είναι. Μέσα στο πεπερασμένο διάστημά μας ίσως και να μην ξεπερνούν τις δέκα.

Και όταν το καλοσκεφτείς, όταν τις κάνεις σούμα και τις αθροίσεις, τότε σκέφτεσαι τη σπίθα του χρόνου, το τσαφ που άναψε και έσβησε. Ήταν τότε, πριν από δέκα χρόνια, ήταν άλλη μία πριν από έξι και μία πιο πρόσφατη, πριν από έξι μήνες.

Που ο χρόνος ακινητοποιήθηκε. Που όλα, το φως του δωματίου, η θέα από το παράθυρο, η όψη των αντικειμένων, οι ήχοι του δρόμου, τα λόγια που αντάλλαξες, το άγγιγμα που ένιωσες, τα λόγια που μίλησες και άκουσες, το βλέμμα που είδες, όλα, έσκισαν το φράγμα της αντιληπτής πραγματικότητας και εγγράφηκαν παντοτινά στο βινύλιο της συνείδησης. Στο βινύλιο του σύμπαντος. Οι αυτούσιες, οι αληθινές, οι πέρα ως πέρα στιγμές της ευτυχίας. Γιατί αυτό είναι η ευτυχία, δέκα στιγμές. Και ενδιάμεσα το θέατρο, η αταβιστική πράξη της ζωής.

Φύλαγε τες τις στιγμές αυτές. Φύλαγέ τες σαν την πιο πολύτιμη παρακαταθήκη σου. Δε θα ναι πολλές. Και μια φορά στα δέκα χρόνια να τον βάζεις αυτό το δίσκο να παίζει. Για να σου υπενθυμίζει ταυτόχρονα τη στιγμή και την αιωνιότητα.

Για να σκέφτεσαι και εσύ μικρό, αξιοθρήνητο, σάρκινο πλάσμα πώς είχες ένα ελάχιστο δικαίωμα στον παράδεισο._