Επί τρία χρόνια φυλλοροούσα.
Περπατούσα και έχανα κομμάτια μου.
Ψηφίδες ψυχής που ξεκολλούσαν από πάνω μου.
Έπιασα όμως κάποια στιγμή και έκανα νέα αρμολογήματα.
Και έβαλα καλύτερο υλικό στους αρμούς.
Και έφτιαξα ένα νέο ψηφιδωτό 32 τετραγωνικών
με την παράστασή μου από την αρχή.
Και έχω τώρα σχήμα καλύτερο και μορφή.
Είμαι σχεδόν καινούρια και ταυτόχρονα παλιά.
Ω! Ευλογημένες οι στιγμές που μπορείς να κοιτάς ξανά μπροστά.
Το Δρόμο.
Να’ μαι πάλι, στη γέφυρα του πλοίου, ταξιδεύω το Εγώ μου στα ανοιχτά της ζωής, βάρδια ως τις 6 το πρωί! Πόσο μοιάζουν οι σκέψεις μου με το πλοίο : Πλέουν και αυτές, το ίδιο γοργά, γλιστρούν, πάνω στο βαθύ και σκοτεινό, αλλά ήσυχο, για την ώρα υποσυνείδητό μου… Αναπολώ, αυτό κάνω πάντα στο ξεκίνημα κάθε νέου μου ταξιδιού: αναμασώ την φρέσκια εμπειρία που μόλις κατανάλωσα στο τελευταίο λιμάνι, μέχρι να τη χωνέψω καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν είναι άσχημη η δουλειά μας. Γνωρίζεις τόσους νόες και άστεα ανθρώπων.. Όσο για τις δυσκολίες; Την αρμύρα, την συνηθίζει εύκολα κανείς και τα μποφώρ.. Την τόση ενδοσκόπηση είναι που εγώ πλέον δεν αντέχω.
Το αποφάσισα, ναι ! Στο επόμενο λιμάνι θα ξεμπαρκάρω, θα παρατήσω τα ταξίδια και θα πιάσω και εγώ δουλειά σα στεριανός, κι ας είναι ο τόπος ξένος. Μετά από τόσα χρόνια στη θάλασσα, ξένοι μου μοιάζουν όλοι οι τόποι ..
Ελπίζω αυτή τη φορά να τα καταφέρω, γιατί το ίδιο είχα πει και στο προηγούμενο λιμάνι!
Μα τι είναι αυτά που γράφω; Εγώ δεν είμαι ταξιδιώτης… Ένας ναυαγός είμαι, στο ‘νησί του Εγώ’.