Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Archipelagos of Dreams



Archipelagos of dreams παίζουν τα τουριστικά σποτάκια για το Αιγαίο και ακούγεται κάπως κλισέ, κάπως στερεότυπο. Είναι όμως;

Έδωσε φέτος ο Θεούλης και πάτησα το πόδι μου στις Κυκλάδες μετά από τρία χρόνια. Όχι τίποτα πολύ μακρινό. Μη φανταστείς. Μέχρι την Κέα, στην αρχή του συμπλέγματος δηλαδή. Που ωστόσο για τους Πατρινούς δεν είναι το ίδιο όπως για τους Αθηναίους που την έχουν δίπλα.  Ταξίδεψα εκεί κατευθείαν από το βουνό και μου φάνηκε σαν από ένα αεροστεγές, σχεδόν
virtual περιβάλλον να διακτινίστηκα στον κόσμο τον αισθητό. Τον τόσο αισθητό που γίνεται αισθησιακός. Εκεί που κάθε γαϊδουράγκαθο, κάθε αφάνα, δάφνη και θυμάρι, αναδύουν μυρωδιές επουράνιες. Ακόμα και η κάθε καβαλίνα. Και ο σχιστόλιθος ο ίδιος μοσχοβολάει. Έζησα μια έκρηξη αισθήσεων ηδονική. Στο βουνό, όσο και αν πάσχισα να μυρίσω κάτι τις μέρες που έμεινα εκεί, δεν τα κατάφερα. Ένας αθέατος πελώριος απορροφητήρας είχε τραβήξει όλες τις οσμές και μαζί με αυτές  κάθε υπόνοια ζωτικού ερεθίσματος – πάσης φύσεως. 


Πάτησα λοιπόν ξανά το πόδι μου στις Κυκλάδες και αφού έμπηξα ένα πρώτο κλάμα στην πρώτη βόλτα του πρώτου πρωινού, άνοιξα πάλι τα μάτια και αχόρταγα κατάπινα εικόνες. Με το βλέμμα διογκωμένο, να συλλάβει όσα περισσότερα μπορούσε. Πέρασα τον σύντομο χρόνο στο νησί, με τη φωτογραφική ανά χείρας, τραβώντας βίντεο και φωτογραφίζοντας ακόμα και εν κινήσει. Βγάζοντας τις ραχούλες, τους αναβαθμούς, τα ηλιοστάλακτα γυμνά πεδία, χύμα, αξεδιάλεχτα.  Και όταν δεν κοίταζα με έκσταση, όταν δεν τράβαγα ό, τι να’ ναι σε κατάσταση ιερής μανίας, έσκυβα ευλαβικά στον μπροστινό και πάντα συγκαταβατικό ώμο... Πάντα στο δίκυκλο όχημα, που νοικιάζεται για τα κυκλαδικά σεργιάνια.

 - My archipelagos of dreams

Κορύφωση συγκίνησης και παντοτινής λατρείας ήταν η επίσκεψη της τελευταίας στιγμής στη θρυλική Αγία Ειρήνη. Να το ξεκαθαρίσω: δεν ευθυνόμουν εγώ για το «τελευταίας στιγμής» αλλά η περιστασιακή και ασαφής λειτουργία του χώρου.  Ας είναι όμως. Φτάνει που την είδα.
Η  Αγία Ειρήνη είναι μία προϊστορική πόλη, από τις σπουδαιότερες των Κυκλάδων. Με μεγάλο τείχος και πύλη, ρυμοτομικό σχέδιο, με ιερό, την οικία του άρχοντα, διώροφα σπίτια, ευρήματα πολύ σημαντικά και ανάμεσα σε αυτά, οι πήλινες, μυστηριώδεις και μοναδικές κόρες, σχεδόν στο μπόι μου, που φέρνουν τα χέρια στη μέση, για να σύρουν το χορό των αιώνων. Περπάτησα πάνω στους τοίχους, κατέβηκα σκαλιά, πάτησα κατώφλια, πέρασα από πόρτες, διέσχισα τον κεντρικό δρόμο, μπήκα μέσα στο ιερό, είδα ακόμα και τους αποχετευτικούς αγωγούς...περιπλανήθηκα. Και έγινε αυτό, που δεν ξέρω αν είναι βίτσιο του επαγγέλματος ή μια παιδιόθεν, επίμονη ανάκληση του αόρατου, μια ανάγκη ενσυναίσθησης του προϋπάρχοντος. Έγινε μια μέρα καλοκαιρινή του 1540 π. Χ, με τους ψαράδες να φέρνουν την ψαριά στο χωριό, τους βαρκάρηδες να τραβούν ίσα για τη Μήλο, για την πολύτιμη πρώτη ύλη, την άρρηκτα δεμένη με τη
saga του πρϊστορικού Αιγαίου, τις γυναίκες στο υπόγειο της αρχοντικής οικίας να υφαίνουν στον αργαλειό, τα εργαστήρια να έχουν πιάσει δουλειά από το πρωί… Άνθρωποι και αμαρτύρητες ιστορίες, στις καθημερινές επιδιώξεις τους, να δημιουργούν, να μοιράζονται, να επικοινωνούν, στα σίγουρα πλέον βήματα ετούτης της γωνιάς του κόσμου.  

 - Τheir archipelagos of dreams – 

Από την Αγία Ειρήνη της Κέας στη Φυλακωπή της Μήλου, στον Σκάρκο της Ίου, στο Ακρωτήρι της Θήρας. Και πιο πριν στη Χαλανδριανή και στο Καστρί της Σύρου και ακόμα πιο παλιά από την επίσης τζιώτικη Κεφάλα, στη Φτελιά της Μυκόνου, στη Γκρόττα της Νάξου και στο Σάλιαγκο της Αντιπάρου: ένα ήμερο σύμπαν αυτή η θάλασσα, μια αέρινη δαντέλα πανάρχαιας ανθρώπινης παρουσίας και πολιτισμού, μήτρα νησιωτική που πάνω της γράφτηκαν η πρώτη γνωστή ιστορία της ναυτοσύνης, ανθρώπινα όνειρα και επινοήσεις τουλάχιστον 7.000 χρόνων.
Ανέβηκα στο πλοίο κακήν κακώς, κλειδώνοντας εντός μου την εμπειρία, επιβεβαιώνοντας τον κυκλαδικό έρωτα, ευχόμενη να μην περάσουν πάλι χρόνια που ένας ούριος άνεμος και ένα πλοίο από την Αττική θα με έφερναν ξανά προς τα εδώ. Στο Archipelagos of dreams που κάθε φορά θα με πλουτίζει διαφορετικά και κάθε φορά θα με πείθει πως τίποτα στερεοτυπικό δεν υπάρχει στην ουσία του χαρακτηρισμού - ναι, αυτού που του αποδίδουν τα διαφημιστικά, τουριστικά σποτς του ΕΟΤ.