Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

You can run but you cannot hide


Η Α. είναι στο μήνα της. Σε λίγες μέρες θα γεννήσει. Παρ΄όλα αυτά είναι αναγκασμένη να δουλεύει μέχρι την τελευταία στιγμή, ενώ παραμένει απλήρωτη από το Δεκέμβριο. Απλήρωτος είναι και ο άντρας της αρκετούς μήνες τώρα.  Τί και αν απασχολούνται σε επαγγέλματα ανθρωπιστικά;  Ο ίδιος επαναλαμβανόμενος εμπαιγμός. Η ίδια επισφάλεια. Με τις ευλογίες του Δημοσίου. Αναγκάζονται να τρώνε από τις αποταμιεύσεις, αλλά μέχρι πότε;

Ένας προβληματισμός κοφτερός αρχίζει να σχηματοποιείται, ένας φόβος ανομολόγητος, που όταν τον μοιράζονται μαζί σου, σου καίει την καρδιά: Θα μπορέσουμε να κρατήσουμε το σπίτι μας; Το πατρικό το σπίτι; Έγινε ασήκωτο το βάρος της προγονικής εστίας, αυτής που ο πατέρας, τις καλές ακόμα εποχές, μπόρεσε να συμμορφώσει από το σεισμό για να τη δώσει υπερήφανα στα παιδιά του να στεγάσουν τη δική τους ευτυχία.

Το δικό σου το σπίτι πάλι, το λήστεψαν για δεύτερη φορά. Έσπασαν τα διπλά τζάμια στο παράθυρο του δρόμου και μπήκαν μέσα. Δεν είχε καν βραδιάσει. Κανείς δεν είδε τίποτα. Κανείς δεν άκουσε τίποτα.

Διαβάζεις ότι λέει τα σχολεία θα γίνουν κάτι σαν επιχειρήσεις - προϊόντα, οι διευθυντές οικονομικοί μάνατζερς, οι εκπαιδευτικοί θα έχουν το ρόλο ιδιωτικών υπαλλήλων, οι γονείς και τα παιδιά το ρόλο του πελάτη. Το "καλύτερο" σχολείο θα επιβιώνει. Αυτό με τους καλύτερους μαθητές, τους περισσότερους χορηγούς, το ελκυστικότερο πακέτο, τα περισσότερα κουπόνια. Τα υπόλοιπα θα κλείνουν. Οι εκπαιδευτικοί θα απολύονται.

Οι παραλίες λέει θα δοθούν σε ξενοδοχειακές μονάδες, θα κτιστούν οι αιγιαλοί, για να έρχονται οι Ρώσοι και οι Κινέζοι να ζουν το ελληνικό όνειρο. Να παντρεύονται κάτω από τον ελληνικό ήλιο και να ανεβάζουν φωτογραφίες στο fb για να βλέπουν οι πλούσιοι φίλοι πίσω στην πατρίδα, τα γαμήλια κατορθώματα με φόντο παραλία και ελληνικό ηλιοβασίλεμα. Η Ελαφόνησος είναι μια από αυτές τις παραλίες.
Οι αρχαιολόγοι θα είναι κάτι σαν ξεναγοί, κάτι σαν εμψυχωτές της αρχαιολογικής εμπειρίας. Δίπλα στο γήπεδο του γκολφ θα υπάρχει και ο αρχαιολογικός χώρος για το "live the experience".

Και εσύ...εξακολουθείς να πιστεύεις πως το μουσείο και η τέχνη μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, εξακολουθείς να παθιάζεσαι με το σκοπό αυτό, να φορτώνεις το αμάξι σου χιλιόμετρα για να κάνεις το όνειρό σου αληθινό. Εξακολουθείς να αναπαράγεις και να υποστηρίζεις αστικές βεβαιότητες περί ανθρωπισμού, την ώρα που τίποτα ανθρωπιστικό δεν υπάρχει πια γύρω σου. Την ώρα που οι πυλώνες του ουμανισμού σωριάζονται εκκωφαντικά ο ένας πίσω από τον άλλο μέσα σε ένα πυρηνικό νέφος νέας βαρβαρότητας.
Και τρέχεις, τρέχεις με το αμάξι σου για να βγεις από το κόκκινο τοξικό σύννεφο αλλά ποιον κοροϊδεύεις; Αφού το σύννεφο θα σε προλάβει.
Ποιον κοροϊδεύεις;  Αφού είσαι και εσύ κομμάτι της υποκρισίας.
Και τί υποκρισίας Θεέ μου.. Τί υποκρισίας...