Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ευρυδίκη

Δεν ξέρω πως να αποδώσω με λόγια το αποτύπωμα που άφησε μέσα μου η παράσταση που πριν λίγο είδα.

Ίσως η εξαίσια μουσική της παράστασης, μόνο αυτή να μπορεί να αποδώσει με νότες αυτό που θέλω να πω.


…«Πόσο σ' αγαπώ!»: η μελωδία του βασικού τραγουδιού της παράστασης, σε μουσική της Κατερίνας Πολέμη και στίχους του Στρατή Πασχάλη, σαν φόρος τιμής στις ερωτικές μπαλάντες του Νέου Κύματος,θα σας ακολουθεί για μέρες!»
 
«Γίνεται μια παράσταση να σου ραγίζει και ταυτόχρονα να σου ευφραίνει την καρδιά; Τέτοια σπάνια θεατρική εμπειρία είναι αυτή η-βουτηγμένη στη χαρμολύπη- «Ευρυδίκη» με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία, σαν παράδοξο καμπαρέ, την συναρπαστική Κόρα Καρβούνη στον ομώνυμο ρόλο κι έναν έξοχο θίασο μαζί της…
"...Τα λεπτά όρια μεταξύ ζωής και θανάτου ως επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο έργο παρουσιάζονται τόσο λιτά και ποιητικά που καθιστούν την παράσταση ένα οφθαλμόλουτρο με νόημα και βάθος..."
"Το κείμενο, βασισμένο στον αρχαίο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, προεκτείνει τον «διάλογο» του ανθρώπου με το σκοτεινό,το ανείπωτο, το ασυνείδητο, τη βούληση και το τυχαίο, την έλξη και την άπωση, τη δύναμη της μνήμης και την πετρωμένη λήθη".
"....ένα μιούζικαλ που συνδυάζει το γκροτέσκ με το underground ύφος, ενώ μπόλιασε το χιούμορ και τη σάτιρα με το βαθιά τραγικό στοιχείο που σχετίζεται με την περατότητα της ανθρώπινης ύπαρξης..."
«…Ο Δημήτρης Τάρλοου το χειρίστηκε με ιδιαίτερη φροντίδα -θα έλεγα πως η ευφάνταστη σκηνοθεσία του αναβάθμισε το έργο-,μετατρέποντάς το σε «ένα μιούζικαλ στον Αδη», όπως δηλώνει και στον υπότιτλό του.
"σαν νέο-εξπρεσιονιστικό καμπαρέ πλημμυρισμένο μπόσα νόβα, μπαλάντες και ντίσκο σφήνες."
 
 
Όλα αυτά ήταν η Ευρυδίκη στο Θέατρο Πορεία..Απλά μια ανεπανάληπτη εμπειρία.





 
 
 
 
 
 
 

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Μποτιλιάρισμα στην Αχιλλέως

Σκόρπιες σκέψεις ενώ μπαίνω στην Αθήνα..

Γιατί εδώ ο ουρανός είναι πάντα καθαρός, το απόγευμα γλυκό και ηλιόλουστο ενώ κάτω, εκεί, μας έχει είκοσι μέρες τώρα μουλιάσει η βροχή, μας έχει πήξει η μαυρίλα, η υγρασία έχει ποτίσει το κοκκαλάκι μας; Είναι άδικο, πολύ άδικο..... Τελικά επέλεξα να ζω σε μία τεράστια νερολακούβα..

Άραγε ο Best να παίζει ακόμα ή το κλείσανε το μαγαζί; Γιατί Αθήνα χωρίς Best είναι σαν το φραπέ μου χωρίς γάλα, τη χωριάτικη χωρίς τη φέτα...

Μποτιλιαρισμένη στην Αχιλλέως.. Κοιτάζω το λαμαρινιένο ποτάμι να κινείται αργά, πολύ αργά. Και εσείς παιδιά για τον αττικό ουρανό ήρθατε; Βασικά για αυτόν ήρθατε αλλά δεν το ξέρετε, γιατί είναι πολύ υποσυνείδητο. Αλλά ήρθατε πολλοί να πάρει η ευχή και να τώρα τί συμβαίνει.
Διάλεξε: Νερολακούβα ή μποτιλιάρισμα; Τσ..τσ αμάν! Μη βάζεις πλασματικά διλήμματα παιδάκι μου. Το ένα είναι έργο του Θεού το άλλο των ανθρώπων.

Α! Ο Best εκπέμπει. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά παίζει κάτι πολύ αγαπημένο. Κάτι που έχω να ακούσω πολύ καιρό. Η Αθήνα με υποδέχεται με Mercury Rev.

Ι dreamed of you on my farm
I dreamed of you in my arms
But dreams are always wrong
I never dreamed I'd hurt you
I never dreamed I'd lose you
In my dreams, I'm always strong
And now the creek is rising
And all my bridges burnt
I always dreamed of big crowds
Plumes of smoke and high clouds
But dreams don't last for long.........

And now the dark is rising
And a brand new moon is born
I always dreamed I'd love you
I never dreamed I'd lose you
In my dreams, I'm always strong


Και κάτι γίνεται εκεί στην Αχιλλέως, ένα ford fiesta ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα ford fiesta, fiat, renault, peugeot, μηχανάκια, σε μπουρδέλα και σε πιάτσες, τροχονόμους και κόρνες. Και ένα απόγευμα θεσπέσιο, ένας ουρανός καθαρός, μια ποίηση υπερκείμενη και ένα άχτι μεγάλο. Και μια τύπισσα που εκτός από διχασμένη προσωπικότητα είναι και ευσυγκίνητη τα έχει μπήξει κανονικά...μποτιλιαρισμένη στην Αχιλλέως.