Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ATHENS CALLING


Είμαι χαρούμενη σήμερα!! Πολύ χαρούμενη!


Επιτέλους ο ακροδεξιός, λαϊκιστής Ομέρ Πριόνης πήγε σπίτι του!


Τα κομμένα δέντρα της Πατησίων έχουν τη μορφή του. Βλέπε κείμενο http://galad77.blogspot.com/2009_02_01_archive.html
 
 

Αυτός δυστυχώς θα είναι εδώ

Αθηνούλα μου μπορείς να ελπίζεις ξανά!!









Στηρίζουμε Καμίνη αλλά αραβικά. Ω ναι. Κάτι ξέρουν αυτοί καλύτερα!
 






Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Στερητικό Τέχνης

Κλείνοντας 20 μήνες από την επιστροφή στη γενέτειρα, πολλά στερητικά υπάρχουν. Στερητικό φίλων, στερητικό ερεθισμάτων, στερητικό ανοιχτών οριζόντων.


Ένα φθινοπωρινό πρωινό, ημιάνεργη εγώ, ο Γ. σε αναγκαστική στάση λόγω της απεργίας των φορτηγών, καθόμαστε ήσυχοι και μελαγχολικοί. Ξαφνικά μια όρεξη από τα έγκατα των επιθυμιών ανεβαίνει αβίαστα και αυθόρμητα στο συνειδητό: Αχ! Πόσο θα θελα τώρα να χανόμουν σε ένα μουσείο.. Να ΄παιρνα τους δρόμους λέει ποδαράτη και να κλεινόμουν στη μυσταγωγία ενός χώρου τέχνης.. Ενώ εδώ τι κάνουν; Που διέξοδος; Όλοι και όλοι πέντε παράλληλοι και πέντε κάθετοι… Προέκυψε λοιπόν και στερητικό τέχνης.

Και τώρα το μουσείο είναι στη ζωή μου. Διδάσκω για το μουσείο, δουλεύω τρόπον τινά για μουσείο. Στην Αθήνα όμως για πολλά χρόνια, είτε λόγω δουλειάς είτε λόγω σπουδών, το μουσείο, η τέχνη, ήταν τρόπος ζωής, με την έννοια ότι είχα τη δυνατότητα να επισκέπτομαι πολλούς και διαφορετικούς χώρους καθημερινά. Τώρα αυτό δεν υπάρχει.

Μέρες μετά, στο αγαπημένο σπίτι βλέπουμε το Frida. Οργασμός χρωμάτων και ταπεραμέντου. Με πιάνει αμόκ και κατεβάζω όλα τα βιβλία τέχνης. Μονολογώ: Θέλω να δω τέχνη, θέλω να δω τέχνη!

Φαίνεται ότι οι εκκλήσεις μου εισακούονται γιατί την επομένη σε μια βόλτα στον Εθνικό Κήπο, από το πουθενά, πετυχαίνουμε μια έκθεση για το Μαραθώνιο στο περιστύλιο του Ζαππείου, άλλη μια να ετοιμάζεται αφιερωμένη στο αρχαίο δράμα και μια έκθεση σύγχρονων ελλήνων ζωγράφων με έργα προς δημοπρασία του οίκου Καπόπουλου. Το καλύτερο. Είσοδος δωρεάν. Η έκθεση για το Μαραθώνιο απαράδεκτη. Προπαγανδιστική, με όλους του ιδεολογικούς μύθους εν πλήρη αναπτύξει. Αθηναϊκή δημοκρατία, αρχαίο πνεύμα αθάνατο και ξερό ψωμί. Ως πότε ποια; Δε βαρέθηκαν;

Η έκθεση τέχνης όμως είναι σα βάλσαμο στην ψυχή. Όλοι οι σημαντικοί νεοέλληνες ζωγράφοι παρελαύνουν. Αλλά και ένας Tapies,ένας Chagall, ένας Botero. Εκστασιασμένοι καθόμαστε μπροστά από τα έργα. Νιώθω τις δονήσεις τους πολύ έντονα. Μα γιατί έτσι αυτή τη φορά; Τέτοιο πράγμα ούτε στις μεγάλες γκαλλερίες του εξωτερικού, ίσως μόνο στις πρώτες πολύ προσωπικές επισκέψεις στην Εθνική Πινακοθήκη… Α! Και στον Τσαρούχη πέρσι. Φαίνεται λόγω του στερητικού, έτσι, αυτή τη φορά.

Pavlos
Cache - pot

Γιάννης Παπανελόπουλος
Πειραιάς

Ανταλλάσουμε απόψεις. Ποια έργα μας αρέσουν και γιατί. Ποια θα θέλαμε να έχουμε. Βγαίνουμε έξω χαμογελαστοί. Ο Γ. δεν έχει σχέση με αυτά και όμως, μου εξομολογείται ότι του άρεσε πάρα πολύ. Είδες, του λέω, πώς βγαίνουμε μετά από κάθε επίσκεψη σε μουσείο; Πιο χαρούμενοι. Τώρα όμως υπάρχει μια άλλη ανάταση. Μια καταπραϋντική και εξυψωτική διάθεση. Και δεν μπορώ να μη σκεφτώ τον καθηγητή και φίλο Δημοσθένη Δαββέτα που πάντα μιλά για την ενεργοποιητική δύναμη της τέχνης και τον θεραπευτικό χαρακτήρα της. Μαθητής του Beuys υπήρξε άλλωστε..

…………Τι θέλει η τέχνη για να αγαπηθεί, τι θέλει;;…………………………

Βλέποντας μετά από μέρες το ντέρμπι των «αιωνίων» και το ΟΑΚΑ κατάμεστο, σκέφτομαι ότι το 1/3 από τον κόσμο αυτό να πήγαινε στα μουσεία, δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα επισκεψιμότητας. Γιατί ρε παιδί μου ο νεοέλληνας μίσησε τόσο το μουσείο και την τέχνη;

Να φταίει η μέχρι πρότινος αγροτική και ημιαναλφάβητη σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας; Να φταίει η επέλαση της μαζικής κουλτούρας; Να φταίει ο άκρατος λαϊκισμός; Να φταίει η στείρα αρχαιολατρία που συνέθλιψε κάθε γόνιμη προσέγγιση του πολιτισμού; Η νεκρή εικόνα των αρχαιολογικών μουσείων; Να φταίει η εκπαίδευση; Τι να φταίει, τι…

Και τελικά τι θέλει η τέχνη τι θέλει για να αγαπηθεί; Θέλει πτυχία, ανώτερη μόρφωση και τα λοιπά; Ή μήπως απλά θέλει κάποιον να σε πάρει από το χεράκι και να σε βάλει στο μαγικό κόσμο της….