Πάλι εδώ. Πάλι στην αγαπημένη θέση, στην αγαπημένη πόλη. Έχω καιρό να γράψω στο blog. Πόσα κείμενα ξεκίνησαν και ποτέ δεν τελείωσαν. Ποστς μισοτελειωμένα και ποτέ ανεβασμένα. Έρχεται πάντα όμως η κατάλληλη στιγμή για όλα.
Μέρος Πρώτο
Άλσος Παγκρατίου - Μια ύπουλη τακτική
Πριν από λίγο καιρό λοιπόν και μετά από χρόνια αδιατάρακτης αδιαφορίας, το Άλσος Παγκρατίου, γέμισε ξαφνικά με νέους κάδους απορριμμάτων. Μια κίνηση φαινομενικά θετική και ευπρόσδεκτη. Τι πιο απλό; Τι πιο ανάξιο λόγου και σημασίας; Ολοκαίνουριοι κάδοι απορριμμάτων... Σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα ίσως να ήταν έτσι. Όχι όμως στην περίπτωσή μας. Όχι όταν ξέρεις τι παίζεται από πίσω…..
Λίγες μέρες πιο πριν, δεύτερο χτύπημα ξαφνικού ενδιαφέροντος για το Άλσος. Αυτή τη φορά σειρά είχε η ανάπλαση της παιδικής χαράς. Η υποψία έγινε βεβαιότητα και η ένδειξη απόδειξη. Απόδειξη για την ύπουλη τακτική που ακολουθεί ο Δήμος για να προωθήσει τα σχέδια του. Και η οποία έχει ως εξής: Αφενός μεν δημιουργούμε μία ατμόσφαιρα ανάπλασης, έτσι ώστε να εντάξουμε αργότερα σε αυτή ως φυσιολογικό αποτέλεσμα τα σχέδιά μας, αφετέρου δε, δίνουμε στους κατοίκους την αίσθηση του ενδιαφέροντος και της φροντίδας του δημόσιου χώρου, έτσι ώστε να αγκαλιάσουν μετά το απώτερο εγχείρημά μας.
Τι άθλια λογική, τι απατεωνίστικη, ύπουλη πολιτική.... Δηλαδή, αφού έχουμε είτε εγκαταλείψει, είτε αδιαφορήσει για ένα δημόσιο χώρο, αφού τον έχουμε αφήσει να μαραζώσει και βέβαια δεν έχουμε προβεί ποτέ σε καμία βελτιωτική ενέργεια, ξαφνικά επιδεικνύουμε το αυτονόητο ενδιαφέρον, αυτό που θα έπρεπε έτσι και αλλιώς να έχουμε δείξει, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουμε τις σκοπιμότητές μας.
Πόσοι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι, δεν έχουν αφεθεί στο έλεός τους, μέχρι να βρεθεί ο «σωτήρας»! Ο ιδιώτης που θα καθαρίσει το χώρο από τη βρωμιά, θα τον «ευπρεπίσει», και στον οποίο οι πολίτες θα μπορούν να απολαμβάνουν τη βόλτα τους άφοβα. Όλως τυχαίως βέβαια, ο χώρος θα έχει καφετέριες, εμπορικά καταστήματα και ελάχιστο πράσινο.
Για κάτι που έπρεπε δηλαδή να φροντίζει το Κράτος χάριν των πολιτών, αναλαμβάνει ο ιδιώτης.....
Σε αυτό το χώρο που τώρα καταλαμβάνει το μικρό γήπεδο μπάσκετ, ο κος Δήμαρχος θέλει να φτιάξει "θεατράκι". Σε ένα Άλσος μόλις 25 - 30 στρέμματων...Μήπως έχει γίνει παρεξήγηση;Πρόκειται για το Άσος Παγκρατίου και όχι για το Δάσος της Βουλώνης....
Και βέβαια τί θα είναι ένα θέατρο χωρίς καφετέρια, καρέκλες, τραπεζάκια, κλπ....
Μέρος Δεύτερο
Το μέταλλο που καίει
Το μέταλλο που καίει
Παρακολουθώντας στο TVXS την τραγωδία της κοπής των δέντρων στην Κυψέλη και των συμπλοκών που ακολούθησαν, συνειδητοποίησα το μέγεθος της κρατικής τρομοκρατίας που εδραιώνεται στη χώρα. Αφού φτάσαμε στο σημείο ένα τέτοιο θέμα να καταλήγει σε οδομαχίες και τραυματισμούς, δυστυχώς αυτό σημαίνει ότι κάθε έννοια κοινωνικής συναίνεσης έχει πλέον χαθεί. Πόλωση. Μόνο πόλωση. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι φταίει η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της (άλλωστε ο Κος Κακλαμάνης είναι άξιο σπλάχνο της Δεξιάς), που με τις άθλιες μεθοδεύσεις τους και την προκλητική συμπεριφορά τους, δημιουργούν στην κοινωνία μία τεταμένη και συγκρουσιακή κατάσταση.
Δεν μπορεί να πηγαίνεις αξημέρωτα, συνοδεία ΜΑΤ και να κόβεις αιωνόβια δέντρα στο κέντρο της πόλης. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Και μετά να συγκεντρώνεις όλο τον παρακρατικό μηχανισμό, χρυσαυγίτες και τα ρέστα, βδελυρά υποκείμενα που επί δεκαετίες σέρνεις από πίσω σου, να τα βάζουν με πολίτες. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Ακόμα και ο πιο μετριοπαθής πολίτης τα παίρνει στο κρανίο. Με αυτόν τον τρόπο ο θυμός και η απογοήτευση γίνονται μέταλλα σκληρά, πυρωμένα που καίνε. Και κάνουν τζιζ όταν πας να τα αγγίξεις. Το κατάλαβες; Έτσι πολώνεις την κοινωνία και δημιουργείς έκρυθμες καταστάσεις. Εσύ το κάνεις αυτό και μόνο εσύ.
Επίλογος
Τα δέντρα είναι ζωές, είναι ψυχές. Είναι τα Έντς του Τόλκιν. Αυτά τα δέντρα που κόπηκαν, ήταν ότι είχε απομείνει από παλαιό δάσος που υπήρχε στην Πατησίων, πριν η Αθήνα γίνει αυτή η υδροκέφαλη πόλη του σήμερα. Ήταν ένα ιθαγενές κομμάτι φύσης από μια άλλη εποχή, πριν πλακώσουμε εμείς οι αδηφάγοι χωριάτες κατακτητές. Και ο Κος Κακλαμάνης, το ισοπέδωσε για να φτιάξει υπόγειο παρκινγκ. Θρηνώ πραγματικά για την απώλεια αυτή.
Δε θα γίνει αυτό όμως στο Άλσος Παγκρατίου. Όχι, αυτό δε θα γίνει.
